Maria KONWICKA - „Byli sobie raz”

UWAGA!   ATRAKCYJNOŚĆ  TEMATU  WZROSŁA   PO  PRZEMÓWIENIU  PRZEDMÓWCY  TUSKA  NA  UW  (3.052019),  JAŻDŻEWSKIEGO,  KTÓRY  CYTOWAŁ  KONWICKIEGO

Mam  kłopoty  z  konstrukcją  mojej  wypowiedzi,  więc  zacznę  od  końca,  czyli  od  oceny:

ZDECYDOWANE  8/10,  lecz  nie  tyle  za  książkę,  co  za  popularyzację  Wielkiego  Twórcy  i  Mądrego  Człowieka,  Ojca  Autorki,  jak  i  Leniców,  z  których  Jan (1928 - 2001),  wujek  autorki,  był  twórcą  polskiej  szkoły  plakatu  i  pionierem  (z  Borowczykiem)  surrealistycznego  kina  absurdu,  no  i  moim  idolem.  Książka  jest  „lekka,  łatwa  i  przyjemna”  i  spełnia  swoją  rolę  w  promocji  ciepłego  wizerunku  Konwickiego.

Nim  przejdę  do  Konwickiego,  muszę  nadmienić  o  niebezpiecznym  zjawisku  na  LC,  tym  bardziej,  że  w  tym  przypadku  zwracano  się  i  do  mnie  z  prośbą  o  recenzję  (porozumienie  nie  doszło  do  skutku).  Otóż  na  LC   pisze  „Monika”:

„….Naprawdę ten portal staje się nieznośnie komercyjny i coraz mniej prawdziwy...Rozumiem, że najbardziej liczą się opinie okraszone zdaniem "za możliwość przedpremierowej lektury dziękuję wydawnictwu XYZ" i i przyznające maksymalną liczbę gwiazdek…”

I  ma  100%  racji,  Nie  mam  pomysłu,  co  z  tym  zrobić,   lecz  zjawisko  to  wypacza rzetelną  ocenę  książki   i   podważa  sens  mojego  wysiłku  w  analizie  lektury.

Konwicki  jest  absolutnie  niedoceniony  przez  młodszych ode  mnie,  więc  mam  nadzieję,  że  książka  Córki   przysporzy  mu  czytelników,  a  ja  pozwalam  sobie  wesprzeć  ten  cel  informacjami,  które  już  zamieszczałem  w  recenzji  wywiadu  Przemysława  Kanieckiego „W  pośpiechu”  (ode  mnie  9/10  -  świetne):

„…chciałem zaproponować Państwu cytaty z wypowiedzi Konwickiego, które zgromadziłem w moim „Pod Ręczniku”:
KONWICKI Tadeusz /1926-2015 /, WILNIAK, autor „Sennika współczesnego”, „Kroniki wypadków miłosnych”, reżyser „Salta”, z PZPR wystąpił w 1966 /po usunięciu Kołakowskiego/ pisze o Polsce i Polakach: „Umiemy zapominać niewygodne dla nas fakty z naszej historii, które nie pasują do tego stale lepionego obrazu aniołów w środku Europy, bezustannie KRZYWDZONEGO PRZEZ ZŁYCH SĄSIADÓW. Jest to „kompleks ubogich” - chodzi o ubóstwo duchowe. ...Jak się czyta opracowania historyczne XVIII wieku, widać jak na dłoni, że POLSKA BYŁA WRZODEM na ciele Europy i ten wrzód musiał być wycięty.. ...W sensie degrengolady moralnej państwa, jego elit, to co się wtedy działo - ten BEZWSTYD, SPRZEDAJNOŚĆ, CYNIZM... ....Na Białorusi, Litwie, Ukrainie myśmy tam byli jednak KOLONIZATORAMI... ...Jeśli chodzi o Białoruś, była ona wyjątkowo nieszczęśliwa i niezdolna do obrony. Była przez nas traktowana paternalistycznie, Myśmy się zawsze dziwili, jak to jest, że nas nie kochają?”. Teraz jeszcze o „POŚREDNIKACH” w katolicyzmie: „Pośrednictwo między MNĄ, biednym grzesznikiem, a Panem BOGIEM jest pod każdym względem bardzo wątpliwe. A już przejęcie odpowiedzialności za moje wnętrze i moje sacrum bardzo mnie bulwersuje”. ANEGDOTA: „Konwicki, zawieszony w prawach członka PZPR, na zadane mu pytanie przez przewodniczącego Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej: „Czy zależy wam na Partii ?” odparł „Szczerze mówiąc - nie”…..”

Polecam  moje  recenzje  Konwickiego  na:  https://wgwg1943.blogspot.com/search?q=Konwicki

W  notce  wydawnictwa  do  „W pośpiechu”  znajduję  zdanie  Konwickiego  o  autorce:

"Ja bardzo dużo czytam, moja córka Marysia wygrzebuje dla mnie gdzieś w księgarniach odpowiednie książeczki…”

Książka  zawiera  wiele  anegdot,  ciekawostek,  jest  napisana  żywo  i  ciekawie.  Lecz nie  jest  to  książka,  na  którą  czekałem,  ja  spragniony  głębi myśli  mojego  ulubionego  pisarza. „Modo  finis  est  licitus” („cel  uświęca  środki”),  a  skoro  zainteresowanie  Mistrzem  wzrośnie,  to  będę  usatysfakcjonowany,  a  wszelkie  krytyczne  uwagi  pod  adresem  książki  byłyby  irracjonalne.