Wincenty OKOŃ - "Dawid"

Wincenty OKOŃ - "Dawid"

Przelatując księgozbiór mojego drogiego Pawła zauważyłem tytuł "Dawid" Okonia, więc oczywiście umieściłem go na liście książek, które bym z chęcią przeczytał. Jakież było moje zdziwienie że to ani spodziewany Okoń, ani też ten Dawid. Bo nie np. ksiądz Eugeniusz (1881 – 1949), ani Jan (ur. 1940); który opracował dzieła Karola Wojtyły, ani też Longin Jan (ur. 1927) - pisarz, poeta i społecznik, lecz , po prostu, ten najbardziej znany - pedagog Wincenty.

Na podstawie Wikipedii:
Wincenty Okoń (1914 – 2011) - pedagog, specjalista w zakresie dydaktyki i pedeutologii, profesor zwyczajny od 1966, członek rzeczywisty PAN od 1973. Był autorem teorii kształcenia wielostronnego, w myśl której w nauczaniu należy uwzględniać stronę teoretyczną, praktyczną i emocjonalną nauczania, a nie jedynie teoretyczną.

Pedagog pedagogiem, ale książkę o Dawidzie, królu Izraela, ojcu Salomona, mógł popełnić; nie takie przypadki się zdarzały. Nic z tego; okazało się, że tytułowy Dawid to:
Jan Paweł Władysław Dawid (1859 – 1914) – pedagog, psycholog, pionier psychologii wychowawczej i pedagogiki eksperymentalnej w Polsce.

Skoro już książkę w ręku miałem, to ją przejrzałem. Składa się z dwóch części: biograficznej oraz z „Wyboru pism” Dawida. Życie wiódł wielce ciekawe, natomiast pisma wydają się trochę, po ponad stu latach, zdezaktualizowane. Skoro jednak Okoń przyrównuje go....
„..do takich pedagogów, jak Pestalozzi, John Dewey, Celestin Freinet, Makarenko, Wasilij A. Suchomliński czy Korczak, z których każdy zadziwił świat jakąś nową ideą pedagogiczną...”,
…..to postanowiłem książkę wprowadzić do LC, tym bardziej, że „Poemat pedagogiczny” Makarenki był moją ulubiona książką równo 60 lat temu. W sumie: ciekawa publicystyka nie dla każdego, raczej do przekartkowania niż skrupulatnego czytania, zasługująca, sądzę na siedem gwiazdek, ze względu na wkład Dawida w rozwój psychologii i pedagogiki.