Justyna KOPIŃSKA - „Polska odwraca oczy”

Dwa  fakty  wykorzystuję,  żeby  nie  przepracować  się  przy  pisaniu  mojej  opinii:  wynik  na  LC  8,04 (5234 ocen i 732 opinie),  bo  przy  tej  ilości  głosów nie  wymyślę  raczej  czegoś  oryginalnego  oraz  trafny  tytuł,  który  sam  w  sobie  jest  najdoskonalszą  recenzją  tego  zbioru  reportaży. 

Bo  jak  pisze  Jarosław  Czechowicz  na: 

https://krytycznymokiem.blogspot.com/2016/03/polska-odwraca-oczy-justyna-kopinska.html

„…. polskie odwracanie oczu ma wiele znaczeń..”

Czechowicz  kończy  swoją  recenzję  słowami:

„…Ta książka prezentuje także galerię psychopatycznych postaw, którym trudno wyjść naprzeciw. Obrazuje różne rodzaje przemocy, które często z różnych powodów są sankcjonowane. Opowiada o polskiej zawiści i małostkowości. O tym, że kalekie instytucje nie są w stanie się zmienić, lecz jedynie tuszować swe niedoskonałości, skrywać przed światem wstydliwe sprawy i posunięcia. Kopińska wyraźnie pokazuje, jaką trudnością na różnych etapach i w różnym kontekście są w Polsce przyznanie się do winy i skrucha. Autorka pokazuje sytuacje, w których ludzie okopują się w kłamstwach i nie dają sobie szans na zmiany. Ta publikacja zmusi do tego, by oczy otworzyć bardzo szeroko. Jej celem nie jest zaskakiwanie czy szokowanie. Justyna Kopińska przedstawia nam wiele polskich absurdów, w których tkwimy bardzo często na własne życzenie. Ukazuje także bezbronność człowieka wobec absurdalności systemu. Woła o sprawiedliwość, ale podejmuje się też trudu określania tego, co jest sprawiedliwe.”

Chwała  Kopińskiej,  chwała  Czechowiczowi,  którego  całą  recenzję  warto  przeczytać,  a  ja  jeno  dodaję,  że  za  stary  jestem  i  zbyt  zmęczony  rzeczywistością,  by  dosmucać  się  taką  przerażającą  lekturą  i  dlatego  tego  zbioru  NIE  POLECAM,  bo  mimo,  że  jest  profesjonalnie  i  solidnie  zrobiony,  to  nie  wnosi  nic  nowego   do  historii  reportażu,  a  głównie  skłania  do  poczucia  niemożności,  pesymizmu  i  fatalizmu.  Jak  wyżej  powiedział  Czechowicz:  „…bezbronność  człowieka  wobec  absurdalności  systemu”.  Zbyt  ponure,  a  że  mocne  to  8/10