Elif SHAFAK - „10 minut i 38 sekund na tym dziwnym świecie”

Tytuł  jest  niewątpliwie  słuszny,  przynajmniej  w  materii  dziwności  świata,  bo  jak  wytłumaczyć  moją  ignorancję  skoro  nieznajoma  mnie  Shafak  zdobywa  w  ciągu  pół  roku  serca  czytelników  (na  LC  7.46 (631 ocen i 116 opinii)),  a   w  dodatku  ją  znają  i  kochają  już  wcześniej  (14  pozycji,  175 fanów, 2890 czytelników,  aż  6  książek  zyskało  oceny  powyżej 7/10).  A  ja  nigdy  o  niej  nie  słyszałem…  Dziwny  ten   świat..     …Wikipedia:

„….Elif Şafak (ur. 1971 w Strasburgu) – turecka powieściopisarka, felietonistka, nauczycielka akademicka (doktor nauk politycznych) i feministka, uznawana za najlepszą współczesną pisarkę turecką,  jedna z najpopularniejszych tureckich autorek obok Orhana  Pamuka, który nazwał  ją „najlepszą turecką pisarką ostatniej dekady”….”

Znalazłem  recenzję  Czechowicza   http://krytycznymokiem.blogspot.com/2020/10/10-minut-i-38-sekund-na-tym-dziwnym.html  zakończoną  słowami: 

„….Piękna powieść o tym, że codziennie odkrywamy coś nowego i nazywamy swoją tożsamość jako sumę bólu, ale także radości.”

I  pod  tym  się  podpisuję,  lecz  jego  entuzjazmu  nie  podzielam,  bo  mroki  Stambułu  pozostają  dla  mnie  mroczne,   a   tamtejsi  rozbitkowie  mało  wiarygodni.   Niemniej  ta  książka  porusza,  porusza   jak „Pamiętnik” Sparksa,  „Pachnidło”  Suskinda”  czy  „Chłopiec  z  latawcem” Husseiniego,  nie  mówiąc  o   „naszym” Szostaku   (przebiegając  moje  recenzje   z  największą  ilością  plusów  i  równocześnie   „poruszające”  nie  mogę  pominąć  „Tajemniczego  ogrodu” Burnetta)   porusza  i  pozostaje  w  pamięci  wraz  z  jej  autorką,  która  jest  młoda (50 lat)  i  moje   9/10  otwiera  pole  do popisu.  Jeśli  komuś  powyższy  zestaw  tytułów  się  nie  podoba,  to  niech  wskaże  przy  której  się  nie  popłakał.   Mnie  już  wolno,  bom  stary.

 

Albert JACK - „Z Galileusza też się śmiali”

Na  LC  6.53 (62 ocen i 20 opinii);   stanowczo  za  niska  ocena,  lecz  przede  wszystkim  szokujący  brak  zainteresowania.  Po  5  latach  20  opinii  to  żenująco  mało.  Słusznie  pisze  „jgałka”  na  LC,  stawiając  10/10:

„Super książka,. Prezentuje historię tych najbardziej znanych, tych mniej znanych i tych wszystkich dziwnych pomysłów, dzięki którym nasza cywilizacja mogła się rozwinąć. Wszystko podane z humorem i krótkich rozdziałach, przeplatanych wstawkami typu jak bardzo można się pomylić, z których można wywnioskować że nawet największym umysłom tego świata zdarzało się palnąć głupotę. Z książki dowiecie się że niekiedy trzeba być bardzo upartym żeby do wspaniałego pomysłu przekonać innych a podstawą sukcesu jest szczęście. Budujące i pouczające.”

DLA  MNIE  -  BOMBA!!!   Lecz   10/10  nie  postawię,  bo  brak  skorowidza   poważnie  utrudnia  ponowne    odnalezienie  konkretnej  ciekawostki   i  pozostawia  czytelnika  w  niedosycie.  Od  lektury  nie  mogłem  się  oderwać,   a  podzielić  się   zachwytem -  nie  potrafię.  (Robienie  notatek  niemożliwe  ze  względu  na  szaloną  ilość  ciekawostek  czy  anegdot).   Przeto  9/10.  Oczywiście  gorąco  polecam

Janina WIECZERSKA - „Zawsze jakieś jutro”

 Janina  Wieczerska  (ur,1931) -  jakby  nie  było  nestorka  polskich  pisarzy,  na  LC  20  pozycji,  z  czego  ta,  debiutancka  z  1967 -  najpoczytniejsza - 7.02 (108 ocen i 18 opinii) .   a  w  ogóle  fanów – 3,  czytelników   224,  Znalazłem  w  Wikipedii;

„….Jej debiutancką powieścią była wydana w 1965 roku książka o maturzystach wrocławskich z roku 1950 ‘Zawsze jakieś jutro’, w której zawarła momenty wspomnieniowo-biograficzne^[..”

Z  nielicznych   opinii  podzielam  „almosa”  z  LC.  który  zaczyna;

„Książka o licealistach w powojennym Wrocławiu, o ich przyjaźniach, miłościach i rozczarowaniach, przygotowaniach do matury. To w gruncie rzeczy literatura młodzieżowa, ale książka jest dobrze napisana, tchnie szczerością i pewną naiwnością i chyba dobrze oddaje ducha czasów ówczesnych, Miło mi się czytało, poza tym wróciły wspomnienia z czasów licealnych, ech, łza się w oku kręci...”

…  a  kończy;

„……….Poza tym pisze Wieczerska, i raczej nie mija się z prawdą, że ówcześni licealiści, nawet biedni, chodzili na wędrówki górskie i na narty do Kotliny Kłodzkiej i mieli naprawdę imponującą wiedzę, nieporównywalną do uczniów dzisiejszych. No ale wtedy, pod koniec lat 40., jeszcze siłą rozpędu obowiązywały przedwojenne standardy nauczania i moralności, potem, w czarnych latach 50., zaczęło się wszystko sypać. Ale o tym już w książce nie przeczytamy...
To może nie wybitna proza, ale bardzo miło mi się czytało.”

Nic  dodać,   nic  ująć,  a  polecam  TYLKO  takim  dinozaurom  jak  ja  7/10

FILMPRESS - „Z czego się śmieją Francuzi”

Trzecia  chałtura  FILMPRESSu,  w  której  chłopcem  do  bicia  są  Belgowie (??!!),  a  poziom  niczym  nie  przewyższa  poprzednich.  Dla  niewybrednych  przykład:

„Polskie powiedzenie: „Pić, czy prowadzić?" Tak czy owak nie ma samochodu”.

Ni  przypiął,  ni  przyłatał.  1/10

FILMPRESS - „Z czego śmieją się.. ..Amerykanie?”

Dziwne,  że  po  8  latach  wprowadzenia  tej  pozycji  na  LC,  brak  jakiejkolwiek  opinii  bądź  oceny.  Ba,  brak  również  czytelników  bądź  fanów.  Zwracam  uwag ę  na  WYDAWCĘ  tj  FILMPRESS,  który  ma  ode  mnie  już  pałę  za  pozycję  :Z  czego  się  śmieją  Rosjanie”.

Niestety,  i  tym  razem  żenada.  Przykład  z  pierwszych  stron:

„Jaka jest różnica między brokułami a gilem z nosa? Dzieci niechętnie jadają brokuły.”.

Przeywam  lekturę  szybko,  bo  czytać coś   takiego  jak  poniższe,  nie  przystoi:

„W czym kobieta jest podobna do prezerwatywy?   - Obie spędzają więcej czasu w twoim portfelu niż na twoim fiucie.”

Stanowczo  odradzam  1/10

FILMPRESS - "Z czego się śmieją Rosjanie??"

Co za talent!!!?? Nie tylko pozbierano najgłupsze, to i śmiechu nie wywołują, to i posilają się zarówno seriami o zajączku i plagiatują stare cymesy żydowskie.... Wymęczyłem 25% całości i stanowczo odradzam lekturę, bo to żenada, co potwierdza poniższy przykład:
"Syn „nowego Rosjanina” podchodzi do matki i mówi:
- Mamo, pożycz mi dziesięć baksów.
- Dobrze.
- Albo nie, poczekaj, daj mi tylko pięć, wtedy ty mi będziesz winna pięć i ja tobie pięć. No i rozliczyliśmy się."

Bogusław STĘPNIK - „Wróć do mnie”

LC  nie  podaje   personaliów  autora,  lecz  przypuszczam,  że  to  debiutant,  a  ocena  czytelników bliska  prawdy -  6.47 (17 ocen i 12 opinii).   Polecam  ją  w  nadziei,  że  moja  rekomendacja  się  przysłuży,  bo  wielka  literatura  to  nie  jest,   lecz  ciepło  i  wiara  w  ludzi  jest  tak  nieskażona  otaczającą  nienawiścią  naszej  rzeczywistości,  że   lektura  jej  przynosi  czytelnikom  relaks   i  jest  odskocznią  od  powszechnego  chamstwa.   Miłe  i  potrzebne,  a  że  wtórne  na  granicy  plagiatu,  to  insza  spawa.  Z  życzeniami  dla  autora   dalszych  udzanych  utworów,  dla  zachęty  7/10

Ryszard ĆWIRLEJ - „Wszyscy słyszeli jej krzyk”

 W  notce  o  „Wadzie” (9/10)  Małeckiego  pisałem   o  Carverze:

„….Otóż, okazuje się, że formę „short stories” zawdzięczamy przyjacielowi i wydawcy autora, Gordonowi LISH, który skracał opowiadania średnio z pięciu tysięcy słów do   dwóch…”  

O  co  mnie  biega,  powiem  krótko:  nie  biorę  kryminału  do  ręki  dla  opisów  przyrody  czy  subtelnej  formy  literackiej,  a  dla  dreszczyku  emocji   i  wartkości  akcji,  przeto  jestem  przeciwnikiem   500 –stronicowych  kryminałów,  z  czego  wykluwam  ideę   znalezienia  jakiegoś  zdolnego  LISHa  dla  Ćwirleja.

Ćwirlej  świetnie  pisze,   lecz  jego  dygresje,  skądinąd  zabawne,  rozciągają  kryminał  do  dużej  objętości,  uniemożliwiając  zaliczenie  go  w  jeden  wieczór.  Np.:

„…Jedna stara baba zez Chwaliszewa, co miała cięgiem kłopoty z pierdzeniem, jak usłyszała bez to radyjo, że na przeczyszczenie najlepszy jest kwas z kapusty kiszonej, to tyle tego kwasu wypiła, że później dwa dni siedzioła w wychodku. Ale tak ją przeczyściło, że pierdy precz odeszły. Tyle że mało mózgu nie wysrała. I to radio jej pomogło.…”

W  gruncie  rzeczy  marudzę  i  czepiam  się  formy,  która  przynosi  autorowi  sukcesy,  więc  przestaję  i   poniekąd   wbrew  sobie  stawiam  9/10,  bo  to,  że  wolę   krótsze  książki,  to  efekt  mojego  starczego  lenistwa