Katarzyna TUBYLEWICZ - "Ostatnia powieść Marcela"

Katarzyna TUBYLEWICZ - "Ostatnia powieść Marcela"

UWAGA! Z zasobów Biblioteki w Toronto
Tubylewicz (ur. 1974) - polska pisarka, publicystka, tłumaczka literatury szwedzkiej, joginka. Omawianą książkę wydała w 2016 roku, a czytelnicy dali jej szczodrze gwiazdek 5,7 (40 ocen i 15 opinii). Jedni piszą, drudzy oceniają, a ja jestem stary i dlatego rzadko się dziwię. A tym razem się dziwię i to bardzo, bo mój ulubiony recenzent, którego często cytuję Jarosław Czechowicz poświęcił tej książce dużo słów, a recenzję swoją zakończył słowami:

"...„Ostatnia powieść Marcela” to rzecz w dużej mierze ironiczna i na tyle wieloznaczna, że może być odczytana także jako proza o feministycznym charakterze. Czy to wszystko o tym? Czy starcie płci naprawdę determinuje odbiór tej książki? Cieszę się, że zdarzają się tak niejednoznaczne opowieści, w konfrontacji z którymi pozostajemy w pewnej czytelniczej niepewności. W tej książce jest niepokój, wyraziste emocje, czytelne motywacje bohaterów i dwuznaczne ich działania. Tubylewicz rozprawia o tym, że prawdziwe spotkanie z drugim człowiekiem, które odmieni nasze życie, może mieć miejsce w każdej chwili. "

Nie rozumiem nic z podanego fragmentu, podaję więc adres całości recenzji:
http://krytycznymokiem.blogspot.ca/2016/03/ostatnia-powiesc-marcela-katarzyna.html

Nie wiem czy słusznie, lecz przypuszczam, że Czechowicz miał powody by akurat napisać to, co napisał. Bo dla mnie twór Tubylewicz w ogóle literaturą nie jest, a bełkotem bez ładu i składu.
A, że po raz pierwszy aż tak nie podzielam opinii cenionego recenzenta, to wpadlem w glęboką zadumę. Wsparcie dostałem czytając recenzje na LC:

"Dotka76": "Szkoda mi czasu. Przerwałam czytanie po kilku stronach. "
"gośka": "Zdumiewająco słabe czytadło ....."
a szczególnie recenzję oznaczoną godlem "czytankianki", którą w calości przepisuję"

"To jakoś nie brzmi. Nie jest dobre. Prawdę mówiąc, kawałki były tak banalne i napuszone, że chciało mi się wyć. (…) W tym tekście nie ma autentyczności. (s. 162)

Cytat idealnie pasuje do powieści Tubylewicz o pisarzu w średnim wieku i urokliwej dwudziestolatki. W zapowiedziach podkreślano, że autorka odeszła od utartych schematów – cóż, próbowała tak bardzo, że fabuła razi sztucznością, zwłaszcza główny bohater. Książka niespójna i naiwna, ale sądząc po cytowanych utworach z pretensjami do prozy ambitnej. Nie przy takim warsztacie, a w szczególności stylu. Tybylewicz bardzo stara się być oryginalna i co rusz serwuje pseudopoetyckie frazy. Zdecydowanie celuje w porównaniach (średnio jedno co dwie strony, choć zdarzają się cztery na jednej), kilka przykładów:

gotowy do startu i zwycięstwa jak Kusociński w Los Angeles (s. 51)
wwierca się w ciszę jak głowica transrektalna w odbyt (s. 56)
lądowanie jak Dzierżyński na placu dziś Bankowym (s. 58)
zamknięcie laptopa jak odłączanie od aparatury podtrzymującej życie (s. 70)
głowę miałem ciężką jak jacuzzi mego przyjaciela (s. 138)
wgryzałem się w tekst jak wkurwiony labrador (s. 163)
piła łapczywie jak spragniony wody Tuareg (s. 230)

Nie i jeszcze raz nie. To jest po prostu słaba powieść."