George Bernard SHAW - "Pigmalion"

George Bernard SHAW - "Pigmalion"

Według "Mitologii.." Zippera:
"Pigmalion, król cypryjski, z zamiłowaniem oddawał się sztuce rzeżbiarskiej. Między innymi wyrzeżbił postać dziewicy (prawdopodobnie miał to być posąg samej Afrodyty) o tak miłych rysach, iż tylko taką a nie inną pragnął pojąć za małżonkę. Błagał Afrodyty, ażeby ulżyła jego tęsknocie. Bogini okazała się mu przychylna i nadała życie marmurowej postaci. Z tą to dziewicą, Galateą, ożenił się Pigmalion".
Uczucie Pigmaliona stało się symbolem miłości twórcy do swojego dzieła. O tej miłości kiedyś pisałem:
".....Pigmalion zakochał się w wyrzeżbionym przez siebie posągu dziewczyny z kości słoniowej; w parafrazie G. B. Shawa z 1913 roku - językoznawca profesor Higgins zakochał się w wielkoświatowej damie, którą "stworzył" z ordynarnej londyńskiej kwiaciarki, "cockney flowers girl" (przypominam, że na podstawie "Pigmalionu" Shawa, Loewe napisał libretto do najsłynniejszego musicalu "My Fair Lady"); no i wreszcie, a właściwie przede wszystkim, zadowolony z własnego dzieła BÓG (Rdz 1,31 "A Bóg widział, ze wszystko, co uczynił, było bardzo dobre") cały świat pokochał. Przekonany jestem, że istnieją rzeżby piękniejsze od Galatei, damy bardziej światowe od eks-kwiaciarki, ino świat podobno jest najlepszy z możliwych.."
Dodajmy, że słowo ‘Cockney’ opisuje nie tylko dialekt i akcent pochodzące ze wschodniego Londynu, ale także osobę, która używa danej gwary, a wśród dzieł inspirowanych komedią Shawa należy wymienić, obok wspomnianej "My Fair Lady" (1956, film 1964), "She's All That" (1999), popularną "Pretty Woman" z Julią Roberts i Richardem Gere oraz ostatni hit "The Duff" (2015).
"Pigmalion" Shawa kwalifikowany jest jako "romantic comedy, social criticism", a dla widza i czytelnika jest po prostu uroczą, miłą rozrywką. Dobrej zabawy !!