Sylvia PLATH - "Szklany klosz"

Sylvia PLATH - "Szklany klosz"

Sylvia Plath (1932 – 63) – wydała w Anglii w 1960 pierwszy tomik poezji pt. „The Colossus” i książkę poniekąd biograficzną „Szklany klosz”, a tuż po wydaniu jej popełniła samobójstwo. Wikipedia:
„...Plath chorowała na zaburzenie afektywne dwubiegunowe (depresję i stany maniakalne) i kilkakrotnie przebywała w szpitalach psychiatrycznych... ...najczęściej w związku z próbami samobójczymi...”
Z faktów jest jeszcze (Wikipedia):
„...W 1962 doszło między małżonkami do separacji... ..Poetka brała wówczas leki przeciwdepresyjne, które jednak przyniosły odwrotny do zamierzonego skutek. Schorowana i cierpiąca na brak pieniędzy, Sylvia Plath popełniła samobójstwo przez zatrucie gazem...”

Z powyższego wnioskuję, że debiutantka nie zdążyła już skorzystać z profitów z tej książki. Ale nie wolno pominąć bardzo istotnych okoliczności powstania tej książki. Anglojęzyczna Wikipedia zaznacza:
„...Plath was writing the novel under the sponsorship of the Eugene F. Saxton Fellowship, affiliated with publisher Harper & Row, but they were disappointed by the manuscript and withdrew, calling it "disappointing, juvenile and overwrought." ....."

disappoint to rozczarować, zawieść; juvenile to młodzieńczy; a overwrought o stylu - to mozolnie wypracowany, wymęczony. Dodajmy, że wydał to w końcu Heinemann pod pseudonimem Victoria Lucas. Wydał - 14 stycznia 1963 roku, a schorowana, bez pieniędzy, za to z dwojgiem dzieci, Plath popełniła samobójstwo - 11 lutego. Narzuca się pytanie, czy bez tej tragedii ktoś by książkę zauważył???

Przecież cała reszta to sprawna „apologia”, to robienie forsy na czyjejś tragedii. Nieznanej poetce (jeden tomik) wydano wszystko co znaleziono (porównaj Martin Eden) przyczepiono etykietę poetki „konfesjonalistki”* i nagrodzono 19 lat po śmierci Pulitzerem. Jeszcze pytanie do polskich wydawców: dlaczego czekaliście aż 12 lat, skoro książka jest świetna i wydaliście ją w serii Nike na szarym końcu. Posłowie tłumaczki wpisuje się w apologetyczną „political correctness”.

* Confessional poetry or 'Confessionalism' is a style of poetry that emerged in the United States during the 1950s. It has been described as poetry "of the personal," focusing on extreme moments of individual experience, the psyche, and personal trauma, including previously and occasionally still taboo matters such as mental illness, sexuality, and suicide, often set in relation to broader social themes.[1] It is sometimes also classified as Postmodernism The school of "Confessional Poetry" was associated with several poets who redefined American poetry in the 1950s and 1960s, including Robert Lowell, Sylvia Plath, John Berryman, Anne Sexton, Allen Grisberg, and W. D. Shodgrass

Do określeń sponsorującego wydawnictwa Harper&Row dodam trafną opinię „Szeptuchy” z LC:
„Po wydaniu takiego gniota też bym się zabiła.”
Po prostu gniot, lecz by nie drażnić dam o trzy gwiazdki więcej od „Szeptuchy” znaczy się 5